Ber er hver að baki nema sér flokksbróður eigi

Björn Bjarnason er trúlega einn vanhæfasti dómsmálaráðherra sem sögur fara af. Varðandi náin tengsl  þeirra manna sem starfa við rannsókn á aðdragana bankamálsins við  þá  sem rannsakaðir munu verða  segir Björn „...þeir eiga sjálfir síðasta orðið um hæfi sitt eða vanhæfi og treysti ég dómgreind þeirra óskorað í því efni.“ Með öðrum orðum segir Björn að það sé  allt í þessu fína að menn rannsaki mál þar sem við sögu koma nánir ættingar og fjölskylda svo framarlega sem Björn hefur velþóknun á þeim mönnum.  Björn vinnur þannig beint gegn því að embættismenn axli siðferðilega skyldu. Annaðhvort veit ráðherrann ekki hvað orðið siðferði merkir eða hann er  siðlaus. Hvort er illskárra? Eftir Birni er haft að ,,Engum væru reglur um vanhæfi betur kunnar en þeim." mbl.is 30/10/2008.  Menn eiga samkvæmt þessu að ákvarða sjálfir hvort þeir eru hæfir eða vanhæfir. Guð hjálpi oss. Hver kaus eiginlega þennan mann?                                                          Valtýr Sigurðsson segir að hann og Bogi Nilsson séu bara að safna gögnum á frumstigi. Með öðrum orðum að safna sönnunargögnum í máli sem snýr að þeirra eigin fjölskyldu.

Sókn er besta vörnin

Nú er lag að auka þorskkvótann eins og Einar ráðherra er að kanna. Það er gott og blessað og veitir ekki af auka útflutningstekjur og efla vinnu í landi. EN það verður að tryggja að þessi aukning verði ekki GJÖF til útvalinna.  Þennan kvóta sem aukningin nemur á að eyrnarmerkja sem   þjóðareign og er  byrjunin á því að kvótinn komist aftur í  þjóðarhendur. Ráðherrannn þarf að horfa á allar hliðar þessa máls og gæta þess að úthlutunin komi ekki sem köld vatnsgusa framan í almenning og ögri þeim á þessum köldu tímum. 

Kvóti og eignarhald

Kvótaumræðan er að verða háværari. Fiskútflutningur gefur góðar gjaldeyristekjur í árferði þar sem krónan er veik og allt þarf að gera til að efla tekjur landsins. EN aukning kvóta getur ekki gengið til útgerðarmanna sem gjöf. Nú er komið að þeim punkti að útgerðarmönnum sé ekki réttur kvótinn  á silfurfati. Það á að auka kvótann til þeirra báta sem skapa störf í landi, þ.e. handfæra- og dagveiðibáta, því þær veiðar nýtast  heildinni best. En viðbótarkvótinn á áfram að vera eign þjóðarinnar einsog allur fiskkvóti ætti að vera. Þegar grátkórinn hjá LÍU mun svo byrja að breima um  að þeir hafi þurft að þola skerðingar, þá er bara eitt svar við því. Já, núna þurfa allir að þola skerðingar í einhverri mynd og foréttindahópar heyra sögunni til.  Útgerðarmenn eru ekki verst staddi hópur þjóðarinnar í dag með hækkandi fiskverði og lækkandi oíuverði.

Jón og séra Jón

Birgir Ármannsson er sannkallaður málsvari og verjandi auðvaldsins. Hann sér engar ástæður til að frysta eignir auðmanna og sér á því marga annmarka. Er maðurinn ekki með á nótunum? Veit hann ekki að ALMENNINGUR er með sparnað sinn í frystingu samkvæmt fyrirskipun ríkisvaldins. Hér er ég að tala um peningamarkaðssjóðina sem eru í eigu ALMENNINGS ekki auðmanna. Þessir sjóðir eru í frystingu núna og eigendur þeirra venjulegt launafólk veit ekki hvenær þeir losna né hve mikið þeir fá til baka af þeim.  Það er greinilega munur á gjörðum sjálfstæðismanna gagnvart Jóni og séra Jóni.  ALMENNINGUR mun ekki gleyma því þegar kosið verður sem að  öllum líkindum verður fljótlega. Birgir Ármannsson það er tímabært að þú farir að leita þér að vinnu.

GLÆPUR OG REFSING

 

Einmana hrafn situr  á ljósastaur inni í miðri borginni. Hann er ránfugl og vill fá sinn skerf af kökunni. Gömul kona kastar brauðmolum af svölunum á nærliggjandi húsi, það er ætlað smáfuglunum. Hrafninn er stór og mikill og í augum smáfuglanna sem skipta tugum er hann glæsilegur en ógnvekjandi. Þeir bíða á hliðarlínunni þar til hrafninn klárar sig en hann er gráðugur og étur allt upp til agna. Síðan flýgur hann af stað, með miklu vænghafi  og virðist flúga létt þrátt fyrir stútfullan maga. Hann hverfur sjónum og heldur á aðrar slóðir. Vetur er mættur á miðju hausti og baráttan um brauðið verður  erfið fyrir menn og dýr. Stöku skepnur lifir þó áfram  lúkuslífi og þeytast um  háloftin í faratækjum fegnu fyrir stolið fé. En  þær eru á ferðinni í annarri lofthelgi en áður.  Þær hafa flúið glæpavettvanginn og ylja sér í glæsisnekkjunum og glæsivilliunum langt frá köldum vetri fórnanarlambanna. Það er gott að vera laus við þessar skepnur.  

Hrafninn er friðaður en það eru margir sem telja hann réttdræpan. Þegar skepnurnar birtast gráðugar á fjarlægum  slóðum geta þær ekki búist við að verða alfriðaðar eins og þær hafa verið hér á landi. Þar gilda önnur lögmál. Tími refsingarinnar mun renna upp. Munu skepnurnar sjá að sér og skila hinu stolna fé? Eða munu þær harsvífaðar sýna sitt innra eðli  og neita að viðurkenna glæpina. Glæpi  sem eru svo stórir í sniðum að jafnvel mafían bliknar.  Ákvörðunartakan liggur hjá glæpagenginu því yfirvaldið er svo laskað að það nær ekki að stjórna málinu.