GLÆPUR OG REFSING

 

Einmana hrafn situr  á ljósastaur inni í miðri borginni. Hann er ránfugl og vill fá sinn skerf af kökunni. Gömul kona kastar brauðmolum af svölunum á nærliggjandi húsi, það er ætlað smáfuglunum. Hrafninn er stór og mikill og í augum smáfuglanna sem skipta tugum er hann glæsilegur en ógnvekjandi. Þeir bíða á hliðarlínunni þar til hrafninn klárar sig en hann er gráðugur og étur allt upp til agna. Síðan flýgur hann af stað, með miklu vænghafi  og virðist flúga létt þrátt fyrir stútfullan maga. Hann hverfur sjónum og heldur á aðrar slóðir. Vetur er mættur á miðju hausti og baráttan um brauðið verður  erfið fyrir menn og dýr. Stöku skepnur lifir þó áfram  lúkuslífi og þeytast um  háloftin í faratækjum fegnu fyrir stolið fé. En  þær eru á ferðinni í annarri lofthelgi en áður.  Þær hafa flúið glæpavettvanginn og ylja sér í glæsisnekkjunum og glæsivilliunum langt frá köldum vetri fórnanarlambanna. Það er gott að vera laus við þessar skepnur.  

Hrafninn er friðaður en það eru margir sem telja hann réttdræpan. Þegar skepnurnar birtast gráðugar á fjarlægum  slóðum geta þær ekki búist við að verða alfriðaðar eins og þær hafa verið hér á landi. Þar gilda önnur lögmál. Tími refsingarinnar mun renna upp. Munu skepnurnar sjá að sér og skila hinu stolna fé? Eða munu þær harsvífaðar sýna sitt innra eðli  og neita að viðurkenna glæpina. Glæpi  sem eru svo stórir í sniðum að jafnvel mafían bliknar.  Ákvörðunartakan liggur hjá glæpagenginu því yfirvaldið er svo laskað að það nær ekki að stjórna málinu.