Börn og fullorðnir

Það eru til tveir raunveruleikar í þessum heimi. Þinn og minn. Milli þeirra er brú sem við göngum sjaldnast yfir. Erum við áhugalaus? Hvað heitir það á mannamáli? Eiginhagsmunasemi, sjálfhverfa, sjálfselska, flótti, ótti eða eitthvað annnað? Af hverju er brúin óyfirstíganleg?

Við áokum engu né breytum nokkru nema við göngum út á brúna. Til þess þarf hugrekki. Til þess þarf vilja. Til þess þarf fólk að lifa. Að lifa er að vera forvitinn, að hafa áhuga. Áhuga á öðru en sjálfum sér. Að verða eins og barn sem kannar heiminn og LÆRIR. Hvenær hættum við, þú og ég að læra, að lifa? Var það þegar barnæskunni sleppti og við urðum alvörugefin, leið og þunglynd af kringumstæðum sem oftast eru sjálfskapaðar. Hvar er hugrekkið? Hvað getur gerst ef við förum út á brúna? Jú, ég um mig frá mér til mín yrði í stórhættu og yrði kannski hér er ég um þig frá mér til þín. Á báða bóga.

Allt of oft heyrist sú hættulega fullyrðing að til að geta elskað aðra þurfi maður fyrst að elska sjálfan sig. Þessi rök eru gjarnan notuð af þeim sem elska og dýrka sjálfan sig öðrum ofar.

Sannleikurinn er auðvitað sá að af því að maður elskar aðra getur maður elskað sjálfan sig. Þetta vita allir sem hafa raunverulega elskað. Sjálfselskufræðin sem eru innrætt fólki í formi námskeiða, sjónvarpsefnis og fleira eru ekki lífið. Þau eru ekki raunveruleikinn. Þau eru tálmynd sem við eltumst við eins og ferðalangurinn elti skugga sinn forðum daga. Við náum ekki neinni tálsýn, ímynd eða hvað það nú heitir. Lífið er það sjálft eins og það kemur fyrir á hverjum degi. Þessvegna er ekki hægt að staðla lífið, setja það í hólf. Lífið er ekki og verður aldrei eins hjá mér og þér. EN til að við náum saman og skiljum hvort annað, og getum hjálpað hvort öðru verðum við að taka skrefið út á brúna. Ákvörðunin liggur hjá þér og mér. Hættum þessum ímyndunareltingarleik. Greinum kjarnann frá hisminu, sýnum að við erum viti borið fólk sem þorir, sem hefur áhuga á einhverju öðru en að flýja lífið.Að við þorum að lifa lífinu. Byrjum á þeim sem næst okkur standa. Þeim sem vilja og þrá að við séum með þeim og tökum þátt í lífi þeirra. BÖRNUNUM okkar. Börnin eru framtíðin, lífið sjálft. Ef við byrjum á þeim forréttindum að rækta börnin okkar, þá er jafn víst og að nótt fylgir degi að í framtíðinni verði lítil eða engin brú heldur samfelld græn og grösug tún.

Við virðumst ekki geta leyst ágreiningsefni og óréttlæti heimsins en hvert eitt lítið skref færir okkur fram á við og skrefin byrja hjá og með börnunum. Börnin eru og verða börnin okkar alla ævi, hvort sem þau eru ung eða fullorðin 5, 10, 20 eða 50 ára. Ef við byrjum á réttum enda þá eru meiri líkur á að allt annað gangi vel.

P.s. Vitið þið hver hún var konan sem þaut upp úr stólnum og sagði, - þá verð ég að flýta mér í vinnuna og kaupa mér nýjan bíl, þegar læknirinn sagði henni að hún væri með ólæknandi sjúkdóm og ætti eftir mjög stuttan tíma? Nei, segir þú kannast ekkert við hana. Bíddu annars, jú ég þekki svona konur og menn sem hegða sér eins og þau eigi endalaust líf.